Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Σήμερα, αρρωστημένη Πέμπτη

Όση ώρα στέγνωνα τα μαλλιά μου καθόμουν και σκεφτόμουν... Διάφορα πράγματα που με νευριάζουν τόσο πολύ όταν συμβαίνουν, που, άλλες φορές θέλω να βάλω τα κλάματα, άλλες να ουρλιάξω, άλλες να ουρλιάξω και να χειροδικήσω κτλ. Αυτό μάλλον επειδή κάθε φορά που βγαίνω από το μπάνιο συμβαίνουν αρκετά από αυτά.


Το καλύτερο απ'όλα είναι όμως ότι ξέρω ένα άτομο who gives a shit για όλα αυτά τα πράγματα που μ'εκνευρίζουν τόσο. (hi there, Me, i love you =*)
Δε θέλω να χρησιμοποιήσω κοσμιτικά για καθένα απ'αυτά γιατί θα χρειαστώ πολλά διαφορετικά, και γιατί όλα πάνω κάτω στην ίδια κλίμακα εκνευρισμού κυμαίνονται. Όλα είναι εκνευριστικά, ηλίθια, φαύλα κτλ.
Οπότε, ξεκινάμε....

>Μ'αρέσει πολύ το μπάνιο. Πάρα πολύ. Είναι υπέροχο όταν κάθεσαι κάτω από το ζεστό νερό για ώρες γι ασχολείσαι με τον εαυτό σου. Όμως.... νιώθω να γεμίζω οργή όταν δεν έχει ζεστό νερό. Κι εγώ εκείνη την ώρα είτε έκανα μπάνιο και ξαφνικά έφαγα παγωμένο νερό στη μάπα, είτε ετοιμαζόμουν όλο χαρά να κάνω και μετά είδα ότι δεν έχει.
>Μετά το μπάνιο μισώ τα 10 λεπτά που θ'αφιερώσω για να βουρτσίσω τα μαλλιά μου και πεθαίνω από πόνο και φεύγουν και της πουτάνας τα μάτια από τρίχες.
>Μετά το βούρτσισμα πρέπει να τα στεγνώσω.. (χώρια άλλους τόσους κόμπους που έχω να ξεμπλέξω κατα τη διάρκεια και μετά το στέγνωμα...) Και τα χέρια μου πρέπει να είναι καθαρά... Οπότε, δεν είναι ακόμα ώρα να βάλω κρέμες. Οπότε, πρέπει να ανεχτώ αυτή τη σκατένια αίσθηση ξηρότητας που έχουν τα χέρια μου και με κάνει να θέλω να τα κόψω και να τα πετάξω.
>Αφού βάλω κρέμες, το μαρτύριο δε σταματάει. Τα χέρια μου, λόγω της κρέμας, ζεσταίνονται. Το οποίο είναι επίσης απάλευτο.




αυτά είναι τα εκνευριστικά του μπάνιου. Μετά έχουν σειρά τα everyday εκνευριστικά.


>Το χειρότερο, που με βασανίζει και από παιδί είναι τα στενά παπούτσια. Αυτα που χρειάζεσε τον Ηρακλή να τα σπρώχνει και τον Κόναν να τα τραβάει για να μπούνε. Τα μισώ. Ποτέ δε μετάνιωσα που τα πετούσα στο τοίχο, τα έβριζα και τα απειλούσα, ότι αν δε μπούνε............. Και ευχόμουν να ήταν ζωντανά για να πραγματοποιήσω τις απειλές. Και σήμερα το πρωί το ίδιο συνέβει.
>Τις καρμπονάρες που παραγγέλνω ανα τακτά χρονικά διαστήματα. Είναι γιάμι. Αλλά.. (ανατριχιαστική μουσική υπόκρουση) όχι πάντα (κραυγή αγωνίας). Θέκλα, καλή μου, πληρώνω το ίδιο ποσό για τα γαμημένα μακαρόνια και δε θέλω να προσεύχομαι στην Ιερή Αγελάδα για να μου έρθουν νόστιμα. ΚΑΙ ΣΕ ΠΗΛΙΝΟ ΜΠΟΛΑΚΙ GOD DAMMIT. Είναι αηδιάστικς όταν δεν τα ανακατέβεις καλά. Και τις περισσότερες φορές τα καις κιόλας, γιατί έχεις την απαίτηση να έρθω εγώ να τα πάρω για να σου θυμήσω btw να τα βγάλεις από το φούρνο! Να τα φας εσύ.



Τώρα.... γουργουρίζει η κοιλιά μου από τη πείνα. Πράγμα επίσης εκνευριστικό. Πόσο μάλλον απ'τη στιγμή που όταν συμβαίνει αυτό δε μπορώ να συγκεντρωθώ, άρα θα πρέπει να διακόψω τώρα την κατανομή των εκνευριστικών πραγμάτων.. Δε πειράζει. Άλλη φορά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: