Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

χμμ? καταραμένοι συγγενείς!

μα είχε περάσει η ώρα! μόλις είχα αρχίσει να χωνεύω τη γλυκιά μπουγάτσα μου και καθόμουν όσο ήρεμη μπορούσα να είμαι στο (τρίτο, για το ξημέρωμα που μας πέρασε) κλουμπ.
Κι εκεί που καθόμουν ήρεμη, με το μπυρόνι μου στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο (μα τι χαμάλης.... τς τςς.....) και χάζευα από την ανοιχτή οροφή τον ουρανό να παίρνει σιγά σιγά αυτό το ξεθωριασμένο γαλάζιο χρώμα, η διαπεραστική τσιρίδα σου, αγαπητή εξαδέρφη, θα είχε χαλάσει την όμορφη στιγμή μου. ΘΑ την είχε χαλάσει, αν προλάβαινα να νιώσω. Γιατί αμέσως μετά έπεσες πάνω μου και άρπαξες τα μάγουλά μου όπως κάνουν οι τσιμπομαγουλούδες γιαγιάδες στα παιδάκια, και άρχισες να με φιλάς ΟΠΟΥ (για όνομα) έβρισκες. ΤΟΤΕ άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι συνέβαινε και από το αρχικό σοκ της έκπληξης πέρασα στο στάδιο της στοϊκής καρτερικότητας... Πού χάθηκα, τι κάνω, γιατί δε με γνώρισες ρε μωρό σου (μα συγνώμη καλή μου, λάθος μου.. μα να μη με γνωρίσεις;! σα δε ντρέπομαι!) και ματς μουτς.
Όχι, τη κοπελιά αυτή (μακρίνη ξαδέρφη... ωστόσο δε ξεχνάμε τη συγγένεια) δεν έχω να τη δω χρόνια. Ούτε αυτή εμένα, ασχέτως της τρελιάρικης αντίδρασης της. Κάθε μέρα έξω από το σπίτι μου περνάει. Απλά, από τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι δε μ'αρέσουν οι παρέες της, δε πρόκειται να ασπαστώ τον τρόπο ζωής της για να μπορώ να την ακολουθώ όπου πάει, και εφόσον δε φοράμε ούτε ίδιο νούμερο παπούτσι, ούτε ίδιο νούμερο ρούχα για να ανταλάξουμε, αρχίσαμε σιγά σιγά να κόβουμε. Χωρίς πολλά πολλά. Και από εκεί που ήμασταν κάθε μέρα μαζί, όλη μέρα, και καθόμουν για ώρες να την ακούω να μου μιλάει για τον τάδε γκόμενο, ξαφνικά, χθες συνειδητοποίησα ότι έχουμε κοντά δυο χρόνια να μιλήσουμε. Και όμως, προσπερνάμε η μια την άλλη αρκετές φορές τη βδομάδα! Δε μπορώ να πω ότι με πείραξε. Ούτε καν το πρόσεξα. Γιατί η σχέση μας -από μέρους μου τουλάχιστον- δε βασιζόταν σε κάποια φιλία.. Περισσότερο, θα έλεγα, ήταν το 'καθήκον' της συγγένειας (αυτής της μακρινής).
Και ναα... που δυο χρόνια μετά από τη τελευταία φορά που μιλήσαμε, παίρνεις τον αριθμό μου, απαιτείς μια έξοδο για καφέ και δε θυμάμαι τι άλλο μου ούρλιαζες στο αυτί, μας κέρασες ένα smirnoff για να γιορτάσουμε την επανένωση και μετά πήγες παραπέρα να βγάζεις φωτογραφίες για το facebook. Χαχα; Κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό.

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Γιατί; (-έτσι. 1-0)

Γιατί Γιαγιά το STAR έκοψε πάλι τον House?
Και γιατί εγώ, Γιαγιά, ό,τι ώρα κι αν κοιμηθώ το βράδυ, το πρωί θα ξυπνήσω στις 10;
Και γιατί, Γιαγιά, ο Ήρωας της Επαναστάσεως (=Μαλάκας με περικεφαλαία) αφού 'έχει τόοοοσα κορίτσια για προσωπικό' και 'άααανετα βρίσκει κι άλλες' συνεχίζει να σπάει αφρίδια για να πάμε για δουλειά;
Και γιατί, Γιαγιά, τίποτα απ'όσα κανονίζαμε για το καλοκαίρι δε θα γίνει όπως το κανονίζαμε; Άλλη φορά, Γιαγιά, δε ξανακανονίζουμε.... Και ναι, αυτό, Γιαγιά είναι απειλή. (:/)
Γιατί, Γιαγιά μου, παρ'όλο που dotάρω ένα χρόνο (ολόκληρο!) παίζω ακόμα σαν noobας? Πότε θα μάθω DotA εγώ, Γιαγιά;;;
Και πες μου, γιατί τώρα που έφτιαξα τα τορτελίνια μου, δε πεινάω πια Γιαγιά;
Και γιατί Γιαγιά, για να ανοίξω τη βρύση στο μπάνιο πρέπει να πεταχτούν οι μυες στα πόδια, στα χέρια, καθώς και στα φρύδια μου;
Και εξήγησέ μου, σε παρακαλώ Γιαγιά μου, ΓΙΑΤΙ πήρα στ'αρχαία φούτσους μπλε; Αφού την εισαγωγή την ήξερα καλά! Μπορεί στη τελική, ο Εύδοξος και ο Κνίδιος να ήταν ο ίδιος άνθρωπος που καταγόταν απ'τη Κνίδο, αλλά σαν παιδί κι εγώ μπερδεύτηκα..... είχε και ζέστη εκείνη τη μέρα...... Και.... ξέρεις.... γίνονταν διάφορα που απέσπασαν τη προσοχή μου! Ο Γιώργος έφταιγε, που τον άκουγα να προσεύχεται στις εικονίτσες που του είχε δώσει η μαμά του και τις είχε μαζί του καθ'όλη τη διάρκεια των πανελλαδικών! Δεν ήταν αδικία αυτό, Γιαγιά;;; Το Γιώργο τον βοηθούσαν (και ο άγιος Τρύφων και η αγία Παρασκευή!) ενώ εγώ όλα μόνη μου τα έγραφα!
Και... Γιαγιά.... ποιος παίζει με το ρεύμα και το pc ψοφάει τις πιο ακατάλληλες στιγμές; (μόλις τελειώσω κάτι στους sims και πάω να το αποθηκεύσω, ας πούμε........);
Και Γιαγιά μου... εσύ που έχεις άσπρα μαλλιά και πας στην Άννα κάθε τόσο και σου τα φτιάχνει και έχεις και μπαστούνι και άρα είσαι σοφή.... πες μου....... γιατί όποτε με ρωτάς αν θέλω καλαμάκια και σου λέω όχι.... εμφανίζεσαι στη πόρτα μετά από 2 ώρες με μια αγκαλιά καλαμάκια;;;;; Γιατί γιατί γιατί Γιαγιά;;;;;;