Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

αυτό δεν είχε ημερομηνία

Έγραψε:

"...Έχω πλήρη συνείδηση των πράξεών μου, ήμουν νηφάλια και τα σχετικά. Απλά, είχα να κάνω με μια κατάσταση μόνιμη, μια κατάσταση χρόνων, και πρέπει να το καταλάβετε. Δε θα πω ότι δε πήγαινε άλλο, ίσα ίσα, πήγαινε. Εγώ δεν ήθελα να πάει. Είμαι στην ηλικία όπου θα έπρεπε να ξέρω από πρώτο χέρι τι θα πει οικογένεια, σύζυγος, παιδιά.. Μπορεί και να την πέρασα. Και -εδώ και πολλά χρόνια- είμαι μόνη. Και περιμένω. Και φοβόμουν να κουραστώ να περιμένω. Ένιωθα την ανάγκη του να αισθάνομαι έναν άνθρωπο δικό μου από τα 16 μου. Και τότε -και ποτέ εκτός από τώρα- δε το έλεγα γιατί θα ακουγόταν κοινό. Ηλίθιο. "Παιδικό". Να όμως που δεν ήταν. Τότε κοιτούσα να με απασχολεί ελάχιστα το θέμα -κατέβαλα προσπάθειες χωρίς να σημειώνω μεγάλη επιτυχία- και όταν με απασχολούσε προσπαθούσα απλά να σκέφτομαι αν θ'αργήσει να συμβεί αυτό. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι μόνο αυτό με φόβιζε. Να αγνοήσω όλα τ'άλλα.. "κι αν ήρθε κι έφυγε;", "Αν τον έδιωξα;", "αν δεν έρθει ποτέ..;" Ναι, μπορεί το άτομο που 'ήταν για μένα' ακόμα εκεί έξω να είναι και να με περιμένει. Εγώ όμως.. ίσως σταμάτησα να περιμένω. Πάντα πίστευα ότι -για μένα τουλάχιστον- το τέλος είναι πολύ καλύτερο από τη συνεχή επιδείωξη της επίτευξης των στόχων σου και από όλο αυτό το χαμένο χρόνο. Και ακόμα και αν η 'μεγάλη στιγμή' ερχόταν και αυτό που περίμενα υπομονετικά ανυπόμονα τόσο καιρό συνέβαινε, ποιος μου λέει ότι θα καλυφτεί άρτια το τεράστιο κενό; Ποιος μου λέει ότι θα ξεχάσω όλα αυτά τα χρόνια της καθημερινά δολοφονούμενης ψυχολογίας; Κανείς. Οπότε, μάλλον δεν αξίζει. Και να αξίζει όμως, ποτέ δεν είχα το κουράγιο να παίζω με τις πιθανότητες. Θα σταματήσω εδώ λοιπόν. Δε περιμένω να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάω. Αν δε το ζήσεις, όσο και αν προσπαθείς, ένα μεγάλο κομμάτι σού διαφεύγει. Δε μπορείς να με κατηγορήσεις για τίποτα, γιατί απλά δε ξέρεις. Έτυχες τυχερός. Έτυχα άτυχη. Το δέχτηκα. Και τις συνέπειες μπορείς να πεις ότι τις όρισα μόνη μου. Ό,τι θεωρούσα εγώ καλύτερο για μένα. Να'σαι καλά λοιπόν και μη ξεχνάς ποτέ να κοιτάς τη γυναίκα σου κάθε πρωί όταν ξυπνάς και να την ευχαριστείς που υπάρχει. Να φέρεσαι στα παιδιά σου όπως τους αξίζει γιατί σε γλίτωσαν από κάτι ανυπόφορο. Δεν λυπάμαι τον εαυτό μου. Ούτε στιγμή δε τόλμησα. Από αυτό τίποτα δε θα μπορούσε να με γλιτώσει.Αλλά έκλαψα, ναι. Έχω κλάψει γι'αυτό που τόσο ήθελα και δεν είχα. Ξέρεις κάτι όμως; Μην αποκλείεις την πιθανότητα να μου άξιζε- να ήταν γραφτό να γίνει έτσι. Όπως και να'χει, καλύτερα νεκρή, παρά κενή."