νόου μορ κόουλ

Τις μισώ τις συγγνώμες. Θα το πω και θα το ξαναπώ. Δε ζητάω ποτέ συγγνώμη. Όχι απο πείσμα! Αλλά επειδή δε βρίσκω κάποια ουσιαστική σημασία στη λέξη 'συγγνώμη'.
Αν είναι να κάνω κάτι και μετά να το μετανιώσω.... Καλύτερα να μη το κάνω καθόλου παρά να το κάνω και μετά να ζητάω και συγγνώμη!
Σύμφωνοι, κάποιες φορές όμως -θα πει κανένας εξυπνάκιας- τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.. Σύμφωνοι κι από μένα. Δεν ήταν όμως λίγες οι φορές που ΚΑΠΟΙΟΣ (εγώ, εσύ, αυτός κτλ) έκανε κάποιο λάθος και ζήτησε συγγνώμη, που δεν εννοούσε γιατί δεν είχε μετανοιώσει στην πραγματικότητα (και ζήτησε είτε για τους τύπους, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο) ή στο μέλλον δεν μπόρεσε να αποφύγει να κάνει το ίδιο λάθος, ή ήταν τόσο μαλάκας που το έκανε ξανά και ξανά και ξανά. Τι αξία είχε η συγγνώμη τότε?
Σε μένα τουλάχιστον έχει συμβεί πάρα πολλές φορές. Και λέω λοιπόν.. Τι είναι καλύτερο? Να σου πει κανείς συγγνώμη 100 φορές (κάτι που δεν δείχνει ούτε λίγο μετάνοια, ή ότι δε θα ξανακάνει το ίδιο!) ή αν έχει ή δεν έχει μετανιώσει, να το δείξει στην πορεία? Γιατί θα φανεί. Δε μπορεί να μη φανεί.
Και διαλέγω το δεύτερο. Δεν θέλω ν'ακούω ηλίθιες συγγνώμες. Εκνευρίζομαι όταν ακούω ηλίθιες συγγνώμες. Δε λέω ηλίθιες συγγνώμες! Γιατί ούτε διορθώνει αυτό που έκανα, ούτε το αλλάζει.
Και ας παρεξηγηθεί όποιος θέλει.. Στην τελική, αν εκτιμάει μια λέξη περισσότερο, τότε τι να πω.. Δε θα την έχει.
Ούτε τη συγχώρεση που περιμένει θα έχει λέγοντας μια συγγνώμη!