Με αφορμή μια συζήτηση που είχα μ'έναν φίλο μου στο msn για την κλασική μελαγχολία που μας πιάνει πού και πού.. (όχι όλους >.>) για το 'νόημα στη ζωή μας'. Ναι, τι πιο κλασικό...
Ο φίλος μου κατέληξε στο ότι τελικά, δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένος γιατί με τίποτα δεν θα είναι ευχαριστημένος.
Και δε θα μπορούσε να έχει περισσότερο δίκιο.
Ό,τι κι αν έχουμε, πάντα θα υπάρχει το αίσθημα της έλλειψης. Ακόμα και αν φτάσεις στην ηλικία όπου ευελπιστούσες ότι θα έχεις εκπληρώσει όλους σου τους στόχους, ακόμα κι αν το έχεις πετύχει, και τότε κάτι θα λείπει.. Θα θέλεις κι άλλα. Τελικά, τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτό το κενό; Και ας αφήσουμε τις διαχρονικές μαλακίες ότι νομίζεις ότι τα έχεις όλα αλλά δεν έχεις τα βασικά, νομίζεις ότι θες αυτό αλλά στη πραγματικότητα θες κάτι άλλο και γι' αυτό νιώθεις κενός... Όλοι, όλοι μα όλοι, όποιο δρόμο κι αν έχουν ακολουθήσει στη ζωή τους, είτε ήταν ο κραυγαλέα λάθος, είτε ο πιθανότερο σωστός, θα έχουν σκεφτεί, άθελά τους καμιά φορά '..και αν δεν έπρεπε να το κάνω αυτό; αν εγώ τώρα έπρεπε να κάνω κάτι άλλο;...' και στην ουσία αυτή η σκέψη που σε κάνει και αναρωτιέσαι σε κάνει να νιώθεις έτσι. Ότι ίσως, αν είχες κάνει κάτι άλλο τώρα να ήταν αλλιώς, να μην είχες τα προβλήματα και τις σκοτούρες που έχεις. Φυσικά, πάντα αγνοώντας ότι τότε θα είχες άλλα, που θα σου φαίνονταν εξίσου σοβαρά και δύσκολα. Μπορεί και τα ίδια!
Στη τελική, εγώ ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Θέλω να έχω τη δουλειά μου, τα δυο μου αυτοκίνητα, το γαμηστερό μου σπίτι, το άλλο μου μισό που βγάζει τρελά λεφτά, τον Μιλτιάδη και τη Θέτιδα- τα δυο υπέροχα παιδιά μου-, ταξίδια, ψώνια και δυο τρία εξοχικά. Το πιο κοινό δηλαδή. Και ρηχό θα μπορούσες να το πεις, δε με νοιάζει. Όπως είπε και ο φίλος μου, αυτό που βλέπουμε στις διαφημίσεις και στις περισσότερες ταινίες. Το ιδανικό.. (και δεν είναι ιδανικό αν δεν έχεις μικροπροβλήματα, έτσι πιστεύω.)
Και τι θα τα κάνω όλα αυτά; Πέρα από την πιθανή ηθική ικανοποίηση που θα αντλήσω αν κάποια στιγμή κάνω μια επισκόπηση και πω 'α! πέτυχα όλα αυτά που ήθελα!' αφού από εκεί και μετά δε θα έχω κανένα στόχο; Αφού ό,τι κι αν πέτυχα, θα τελειώσει τόσο άδοξα όταν πεθάνω, που θα προκαλούσε σε κάποιον νευρικό γέλιο, όπως ένα κουφό ανέκδοτο.
Όχι ρε συ, αν μπορείς κάνε και αλλιώς! Δεν έχεις άλλη επιλογή. Κάτι πρέπει να κάνεις. Ακόμα και αν σπας το κεφάλι σου να καταλάβεις τι νόημα θα έχουν όλα αυτά αφού θα χαθούν τόσο απλά.. Είναι μονόδρομος, δεν έχεις επιλογές. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να θέτεις στόχους και να προσπαθείς να τους επιτύχεις, έτσι, για να ξεγελιέσε ότι έχεις τον έλεγχο της ζωής σου, είτε να μένεις άπραγος, χύμα στο κύμα.
Μπορεί αυτό να είναι το κενό! Η κρυμμένη γνώση, σε μια μικρή γωνιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου ότι τίποτα από αυτά που κάνεις δεν έχει νόημα.
Είτε γίνεις οικογενειάρχης, είτε ακτιβιστής, είτε ιεραπόστολος, είτε κοάλα, πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα νιώθεις κενός και ποτέ, με τίποτα δε θα είσαι πλήρως ευχαριστημένος. Δεν υπάρχει ευδαιμονία.
Ο φίλος μου κατέληξε στο ότι τελικά, δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένος γιατί με τίποτα δεν θα είναι ευχαριστημένος.
Και δε θα μπορούσε να έχει περισσότερο δίκιο.
Ό,τι κι αν έχουμε, πάντα θα υπάρχει το αίσθημα της έλλειψης. Ακόμα και αν φτάσεις στην ηλικία όπου ευελπιστούσες ότι θα έχεις εκπληρώσει όλους σου τους στόχους, ακόμα κι αν το έχεις πετύχει, και τότε κάτι θα λείπει.. Θα θέλεις κι άλλα. Τελικά, τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτό το κενό; Και ας αφήσουμε τις διαχρονικές μαλακίες ότι νομίζεις ότι τα έχεις όλα αλλά δεν έχεις τα βασικά, νομίζεις ότι θες αυτό αλλά στη πραγματικότητα θες κάτι άλλο και γι' αυτό νιώθεις κενός... Όλοι, όλοι μα όλοι, όποιο δρόμο κι αν έχουν ακολουθήσει στη ζωή τους, είτε ήταν ο κραυγαλέα λάθος, είτε ο πιθανότερο σωστός, θα έχουν σκεφτεί, άθελά τους καμιά φορά '..και αν δεν έπρεπε να το κάνω αυτό; αν εγώ τώρα έπρεπε να κάνω κάτι άλλο;...' και στην ουσία αυτή η σκέψη που σε κάνει και αναρωτιέσαι σε κάνει να νιώθεις έτσι. Ότι ίσως, αν είχες κάνει κάτι άλλο τώρα να ήταν αλλιώς, να μην είχες τα προβλήματα και τις σκοτούρες που έχεις. Φυσικά, πάντα αγνοώντας ότι τότε θα είχες άλλα, που θα σου φαίνονταν εξίσου σοβαρά και δύσκολα. Μπορεί και τα ίδια!
Στη τελική, εγώ ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Θέλω να έχω τη δουλειά μου, τα δυο μου αυτοκίνητα, το γαμηστερό μου σπίτι, το άλλο μου μισό που βγάζει τρελά λεφτά, τον Μιλτιάδη και τη Θέτιδα- τα δυο υπέροχα παιδιά μου-, ταξίδια, ψώνια και δυο τρία εξοχικά. Το πιο κοινό δηλαδή. Και ρηχό θα μπορούσες να το πεις, δε με νοιάζει. Όπως είπε και ο φίλος μου, αυτό που βλέπουμε στις διαφημίσεις και στις περισσότερες ταινίες. Το ιδανικό.. (και δεν είναι ιδανικό αν δεν έχεις μικροπροβλήματα, έτσι πιστεύω.)
Και τι θα τα κάνω όλα αυτά; Πέρα από την πιθανή ηθική ικανοποίηση που θα αντλήσω αν κάποια στιγμή κάνω μια επισκόπηση και πω 'α! πέτυχα όλα αυτά που ήθελα!' αφού από εκεί και μετά δε θα έχω κανένα στόχο; Αφού ό,τι κι αν πέτυχα, θα τελειώσει τόσο άδοξα όταν πεθάνω, που θα προκαλούσε σε κάποιον νευρικό γέλιο, όπως ένα κουφό ανέκδοτο.
Όχι ρε συ, αν μπορείς κάνε και αλλιώς! Δεν έχεις άλλη επιλογή. Κάτι πρέπει να κάνεις. Ακόμα και αν σπας το κεφάλι σου να καταλάβεις τι νόημα θα έχουν όλα αυτά αφού θα χαθούν τόσο απλά.. Είναι μονόδρομος, δεν έχεις επιλογές. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να θέτεις στόχους και να προσπαθείς να τους επιτύχεις, έτσι, για να ξεγελιέσε ότι έχεις τον έλεγχο της ζωής σου, είτε να μένεις άπραγος, χύμα στο κύμα.
Μπορεί αυτό να είναι το κενό! Η κρυμμένη γνώση, σε μια μικρή γωνιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου ότι τίποτα από αυτά που κάνεις δεν έχει νόημα.
Είτε γίνεις οικογενειάρχης, είτε ακτιβιστής, είτε ιεραπόστολος, είτε κοάλα, πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα νιώθεις κενός και ποτέ, με τίποτα δε θα είσαι πλήρως ευχαριστημένος. Δεν υπάρχει ευδαιμονία.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου