χμμ? καταραμένοι συγγενείς!

μα είχε περάσει η ώρα! μόλις είχα αρχίσει να χωνεύω τη γλυκιά μπουγάτσα μου και καθόμουν όσο ήρεμη μπορούσα να είμαι στο (τρίτο, για το ξημέρωμα που μας πέρασε) κλουμπ.
Κι εκεί που καθόμουν ήρεμη, με το μπυρόνι μου στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο (μα τι χαμάλης.... τς τςς.....) και χάζευα από την ανοιχτή οροφή τον ουρανό να παίρνει σιγά σιγά αυτό το ξεθωριασμένο γαλάζιο χρώμα, η διαπεραστική τσιρίδα σου, αγαπητή εξαδέρφη, θα είχε χαλάσει την όμορφη στιγμή μου. ΘΑ την είχε χαλάσει, αν προλάβαινα να νιώσω. Γιατί αμέσως μετά έπεσες πάνω μου και άρπαξες τα μάγουλά μου όπως κάνουν οι τσιμπομαγουλούδες γιαγιάδες στα παιδάκια, και άρχισες να με φιλάς ΟΠΟΥ (για όνομα) έβρισκες. ΤΟΤΕ άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι συνέβαινε και από το αρχικό σοκ της έκπληξης πέρασα στο στάδιο της στοϊκής καρτερικότητας... Πού χάθηκα, τι κάνω, γιατί δε με γνώρισες ρε μωρό σου (μα συγνώμη καλή μου, λάθος μου.. μα να μη με γνωρίσεις;! σα δε ντρέπομαι!) και ματς μουτς.
Όχι, τη κοπελιά αυτή (μακρίνη ξαδέρφη... ωστόσο δε ξεχνάμε τη συγγένεια) δεν έχω να τη δω χρόνια. Ούτε αυτή εμένα, ασχέτως της τρελιάρικης αντίδρασης της. Κάθε μέρα έξω από το σπίτι μου περνάει. Απλά, από τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι δε μ'αρέσουν οι παρέες της, δε πρόκειται να ασπαστώ τον τρόπο ζωής της για να μπορώ να την ακολουθώ όπου πάει, και εφόσον δε φοράμε ούτε ίδιο νούμερο παπούτσι, ούτε ίδιο νούμερο ρούχα για να ανταλάξουμε, αρχίσαμε σιγά σιγά να κόβουμε. Χωρίς πολλά πολλά. Και από εκεί που ήμασταν κάθε μέρα μαζί, όλη μέρα, και καθόμουν για ώρες να την ακούω να μου μιλάει για τον τάδε γκόμενο, ξαφνικά, χθες συνειδητοποίησα ότι έχουμε κοντά δυο χρόνια να μιλήσουμε. Και όμως, προσπερνάμε η μια την άλλη αρκετές φορές τη βδομάδα! Δε μπορώ να πω ότι με πείραξε. Ούτε καν το πρόσεξα. Γιατί η σχέση μας -από μέρους μου τουλάχιστον- δε βασιζόταν σε κάποια φιλία.. Περισσότερο, θα έλεγα, ήταν το 'καθήκον' της συγγένειας (αυτής της μακρινής).
Και ναα... που δυο χρόνια μετά από τη τελευταία φορά που μιλήσαμε, παίρνεις τον αριθμό μου, απαιτείς μια έξοδο για καφέ και δε θυμάμαι τι άλλο μου ούρλιαζες στο αυτί, μας κέρασες ένα smirnoff για να γιορτάσουμε την επανένωση και μετά πήγες παραπέρα να βγάζεις φωτογραφίες για το facebook. Χαχα; Κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό.